Taobao, Korea, Dongbei en meer

Na maanden van inzendingen analyseren, zware vergaderingen en de publicatie van een 378 pagina tellend onderzoeksverslag door het twaalfkoppig, internationaal samengesteld (buitengewoon bekwaam) team van specialisten waar ik overigens zelf geen deel van uitmaakte, is het oordeel over het winnende item dan eindelijk geveld. Uit de 300 inzendingen is die van os Mam dan toch de raarste: http://item.taobao.com/item.htm?spm=a230r.1.14.10.2hgcsg&id=16957449927 (nogmaals, zelf heb ik hier geen stem in gehad).

De rest van de mensen die de moeite genomen hebben om iets in te sturen krijgen natuurlijk ook een bedankje. Dit zal met pap en mam in het koffer terugreizen en die zullen er dan ook voor zorgen dat het op de goede plek terecht komt.

Als ik dit schrijf geniet ik van de laatste uren van mijn vakantie. Morgenvroeg beginnen de lessen weer, waar ik tot nu toe bijzonder weinig voorpret van heb mogen ervaren. Gelukkig kan ik terugkijken op een geslaagde vakantie en vooral vooruitkijken naar het bezoek van pap, mam, Rik en René. Ik zal hier in het kort en met woorden proberen te illustreren hoe ik de afgelopen weken ervaren heb. Mocht ik ergens tekort schieten, dan is er altijd nog wat meer tastbaar beeld op basvanbergen.shutterfly.com te vinden.

Begin januari ben ik samen met Stijn en Björn naar Seoel, Zuid-Korea gevlogen. Daar hadden we acht dagen te spenderen, een dag-tot-dag verslag zal ik jullie echter besparen. We sliepen in een hostel gerund door een lichtelijk obsessieve gastvrouw met een sterke passie voor contact met Jezus en blijkbaar ook met Nederlandse jongens. Ze was heel vriendelijk en haar thee was prima, ik voelde me dan ook wel een klein beetje bezwaard dat we iedere dag een smoesje moesten bedenken om onder het door haar meermaals gesuggereerde gezamenlijke etentje uit te komen.

Het hostel lag gunstig genoeg in een gebied met veel kroegen en restaurants. We hadden snel genoeg door dat je voor het Koreaanse eten niet naar Korea hoeft te komen, wat dat betreft kun je beter naar China gaan. Aan bier en gezelligheid heeft het ons die week echter zeker niet ontbroken. Bovendien hebben we contact gelegd met de natives, iets wat altijd interessant is. Ik ben nog met een Koreaanse naar de film geweest, wat tamelijk hilarische situaties opleverde. Zij sprak namelijk nul Engels of Chinees, en mijn Koreaans is de laatste tijd ook een beetje roestig. Ondanks dat we elkaar totaal niet verstonden was het een grappige avond.

Naast de gezelligheid hebben we ook, geleid door Björn’s reisgids, de stad verder verkend. Het is erg interessant om te zien hoe Korea verschilt van China, het is iets beschaafder, iets meer verwesterd en de mensen gaan over het algemeen beter gekleed. Jammer dus.

Eén van de hoogtepunten van de reis was toch wel het bezoek aan de N Seoul Tower, de hoogste toren in de stad. Vanuit daar hadden we een prachtig uitzicht over Seoel in de nacht, erg indrukwekkend. Daarnaast hebben we ook Camp Bonifas met een bezoek vereerd, een grenspost waar nog steeds vele Amerikaanse en Zuid-Koreaanse soldaten gelegerd zijn. Onder begeleiding van twee Amerikaanse soldaten werden we rondgeleid en naar de grens met Noord-Korea gebracht. Daar mochten we in de neutrale, door de VN bewaarde zone, twee passen over de grens zetten. Ze waren erg streng met foto’s maken, maar als jullie op mijn shutterfly kijken krijg je toch wel een aardig beeld.

Na Zuid-Korea werd het reisgezelschap uitgebreid met twee Chinese dames (die we al langer kennen), zij nodigden ons uit om mee te gaan naar het noordoosten van China. Allereerst gingen we naar Harbin, een stad die bekend staat om zijn ijssculptuurfestival. Een mooie stad met veel Russische invloeden, waar de temperatuur rond de -20 graden schommelde. Vervolgens vertrokken we voor een dag naar het 中国雪乡， China’s Snow Village, een erg toeristische plek waar Chinezen komen om te skiën, sleeën en in de sneeuw te spelen. Ik geloof dat we de enige buitenlanders waren, dus we hadden wel wat bekijks.

De volgende dag namen we weer de bus terug naar Harbin. Daar werden we opgewacht door een taxichauffeur die ons met een busje tot 100 kilometer buiten de stad bracht. Daar stonden twee auto’s met de ouders van één van de twee Chinese meisjes op ons te wachten. Zij brachten ons naar Daqing, de stad waar zij wonen. Vanaf dit moment hebben we niks meer aan de reis betaald, haar ouders hebben ons in alles voorzien. Let op.

We kwamen aan in de avond, en eerst werden we naar een restaurant gebracht. Haar ouders gingen niet mee, maar hebben wel betaald. Toen we klaar waren met eten, stonden haar ouders al weer (of nog) met twee auto’s op ons te wachten om ons naar het hotel te brengen. Wij zaten met de drie jongens op een mooie kamer, de twee dames op hun eigen kamer. Ook de ouders zelf hadden een kamer op de gang geboekt, om een oogje in het zeil te houden neem ik aan. Toen we drie minuten binnen waren, werd er op de deur geklopt: Moeders kwam 24 blikken bier en doos nootjes brengen. We zagen in dat ze een vriendelijke vrouw is.

De volgende dag na het ontbijt stonden de twee auto’s weer klaar (we waren met z’n vijven) om ons naar een hotspring te brengen, zo’n 80 kilometer verder. Zo’n 15 kilometer voor de bestemming stond een politieagent naast de weg naar ons te gebaren dat we moesten stoppen en wachten. Wij, drie onschuldige Nederlandse jongemannen, hadden geen idee wat er aan de hand was. Tussen de agent en vaders werden wat woorden gewisseld, maar in een Noordoost-Chinees dialect waar we allemaal niks van begrepen. Na een kleine vijf minuten wachten seinde de agent dat het tijd was om te gaan, en toen snapten wij pas dat hij onze begeleiding naar de hotspring was. Onder de waakzaamheid van een ietwat dikkige, onverstaanbare, onbesnorde politieagent in zijn patrouillewagen werden we naar de hotspring gebracht. Eenmaal aangekomen leek het gebouw gesloten, maar na een telefoontje ging er toch ergens een poort open. Eenmaal binnen bleken er toch nog wat meer mensen te zijn. Na een dagje hotspring stonden er weer twee auto’s te wachten om ons terug te brengen. Je zou je bijna bezwaard voelen.

Die avond werd er iets meer duidelijk. We gingen eten met de ouders, de oom en tante van het Chinese meisje. De oom had ons uitgenodigd, dus hij zou betalen, maar het betekent ook dat hij een soort van leidende rol aan tafel heeft. Bedanken is uit den boze, je moet op een andere manier je respect laten blijken. Bier drinken is die manier. Heel veel bier. Er is mij verteld dat de truc is een moment in het gesprek vinden waarop de gastheer en jij een soort van overeenstemming bereiken, samen een reden vinden om te drinken. Best lastig als je allebei al vier liter bier op hebt en de beste man een ander dialect spreekt. Gelukkig is het goed gekomen, voornamelijk dankzij de hulp van de twee Chinese meisjes die ons de juiste kant op stuurden. Als je kunt proosten, heb je bijna je doel bereikt: niet vergeten je eigen glas lager te houden dan die van de gastheer, om een soort van onderdanigheid uit te drukken. Oh ja, en het glas gaat leeg. Iedere keer. Behalve deze dingen zijn er nog veel meer etiquetteregels die we waarschijnlijk allemaal fout gedaan hebben, maar hopelijk is ons dat vergeven.

Toen het eten op z’n einde liep, vroeg deze oom of we nog ergens heen wilden voor een drankje. Eigenlijk al aardig bedronken konden we dat natuurlijk niet weigeren. We werden naar een karaokebar gebracht, kregen een VIP-kamer waar makkelijk 40 man in konden voor ons vijven, een stuk of 30 blikken bier, schalen fruit en een fles 12-jaar oude Chivas Regal om mee te beginnen. Oom vertrok weer, ogenschijnlijk zonder te betalen, en liet ons onze gang gaan. De whisky zorgde er wel voor dat de volgende dag de fijne details van deze mooie avond ietwat vervaagd aanvoelden, maar een ervaring was het zeker. Later werd ons verteld dat Oom een goede functie bij de politie heeft, wat waarschijnlijk de quasi-escorte naar de hotspring en de VIP-kamer in de karaokebar verklaart. Hoe het precies zit, zullen we nooit weten.

De volgende dag gingen we met de trein weer terug naar Beijing. Moeders had twee tassen eten en drinken gekocht opdat we niet zouden verhongeren tijdens de terugreis. Aangezien “dankjewel” zeggen niet beleefd is, hadden we geen idee hoe haar en haar man te bedanken voor de ongelooflijke gastvrijheid die ze ons hebben laten zien. We vertrouwen er maar op dat ze het weten.

Eenmaal terug in Beijing duurde het nog maar een paar dagen voordat Steffen zou arriveren. Vereerd door zijn bezoek heb ik gepoogd hem in een week zo veel mogelijk kanten van Beijing te laten zien, en ik hoop dat het gelukt is. Het was goed om hem weer te zien, en dat belooft wat voor als pap, mam, Rik en René begin maart komen.

Mijn excuses voor het lange verhaal, hopelijk hebben jullie het tot het einde vol kunnen houden. Bedankt voor het lezen, en vergeet vooral niet om even op basvanbergen.shutterfly.com de foto’s te kijken!

Enne schónne vasteloavend alvast!
Bas